martes, 26 de octubre de 2010

One month ago...

Estábamos en NY.
Creo que sobran las palabras.
Doy por finiquitada mi presencia en este blog.
Un saludo :)

lunes, 25 de octubre de 2010

De la noche a la mañana...



La última noche en NOLA es una auténtica ‘’americanada’’, después de ver el partido de fútbol americano, si no me equivoco, nos vamos todos a la llamada Open House, que es una fiesta post-partido. Es una fiesta alucinante, no tengo palabras para describirla, lo que tengo claro, es que a todos nos parece corta, la fiesta acaba, la gente marcha, todo es como un sueño, nadie quiere ni pensar que se acaba…

Mi chico, Jacob, nos llama, nos vamos. Procedimos a dejar a Jesús en su casa, y nos quedamos, Vanessa con su chica, Kathleen, y yo con mi chico, Jacob, a ver una película en casa de mi chico. No hay palomitas y la película tampoco es muy buena, pero es una de las noches más inolvidable de todas, es la última, y nosotros, lo sabemos, empieza la tristeza, Kathleen dice que es hora de irse, pero Jacob, dice que no, que hay que aprovechar hasta el último segundo de la noche. Un poco más tarde, llevamos a las chicas. Empezaron los primeros síntomas con Vanessa, no quiere irse, y se olvida el bolso.

Se acaba la noche y, por desgracia, hasta en el mejor de todos los sueños, empieza la mañana, la última mañana...

Me despierto pronto para hacer la maleta, todo está muy frío, no consigo escuchar a los perros de Jacob, oigo algún paso, sé que Jacob y su madre están despiertos, pero no consigo ir a saludarlos, no quiero saludarlos, por la que, posiblemente, sea la última vez. Mientras hago la maleta, me conecto al Facebook, está Jacob conectado, me pregunta si echamos el último Fifa10 en la X-Box 360, me suena demasiado triste, pero le digo que si. Durante la partida, no hay palabras, tan solo jugamos, intento decirle algo, pero es que no puedo!! Me da la impresión de que el también trata de decirme algo, no puede. Acabamos la partida y él se marcha para abajo, más tarde me dice que si tengo hambre, yo, le digo que si, que ahora bajo, pero en realidad, tengo un nudo marinero, de los grandes, en el estómago.
Desayuno con él, tampoco hay muchas palabras, es una mañana muy triste para ambos, muchísimos inolvidables momentos hacen de ese, un rato muy duro, que ninguno de los dos queremos pasar, pero el sueño se acaba. Llega la madre a casa, me voy! Jacob se tiene que quedar, nos despedimos, es todo muy rápido, de la casa a el aeropuerto hay unos 15 minutos, el viaje se me hace eterno, no puedo creerme que no voy a volver a ver a Jacob en mucho tiempo, entre eso y las ganas que tengo de ver a los demás, está siendo un momento desolador.

Llego al aeropuerto, de momento, está todo mejor de lo que esperaba. Poco a poco, alguno se tiene que marchar, no nos podemos resistir, empieza a caer alguna lagrimilla, se empiezan a escuchar frases inolvidables como I saw a tear!, empiezan risas, fotos, y sobre todo, muchos abrazos.

Se están marchando todos, pero antes, nos sacamos una foto en grupo, es imposible olvidarse de este viaje, pero poder ver todas las fotos que nos sacamos, va a ser muy especial. Juan tiene toda la razón del mundo, agradeceremos y mucho, el uso del blog.
No queda ni una sola persona del intercambio, nos intentamos poner en contacto, con alguna de las chicas que no pudieron venir, a causa de una carrera. Nos despedimos muy rápido de ellas el día anterior y ya las echábamos de menos.

Sabemos que nos llevamos un recuerdo inolvidable, quien nos iba a decir el último día de New York, que lo íbamos a pasar tan bien. ¿Quién se va a olvidar de los jueves de competición de natación y los partidos de volleyball? ¿Y de los Greenies?

jueves, 21 de octubre de 2010

& they were all born pretty in NY city.

Día 1- El viaje

Salí de casa a las 4:10, solo para comprobar que a mi llegada a la parada el autobús aún no había llegado, 15 minutos más tarde el autobús hace acto de presencia.

En el transcurso del trayecto a coruña salio por primera vez a la luz despues de su editaje la última entrega de la maravillosa saga VPD.

A nuestra llegada al aeropuerto, tras facturar y desayunar con Paula, Dany, Carla, Xurxo, Pablo, David, Alejandro, Alba, Paz y Juan Gil embarcamos con destino a Madrid.

Después de largas horas de espera en Madrid esperando que arreglaran la ESTA (Electronic System for Travel Authorization) de Mariña y Verónica, lo más peculiar, la razón por la cual no coincidía el pasaporte de Verónica... Es sabido por todos que las fotos de los documentos no son las mas favorecedoras y que no hay otro amor como el amor de madre... si no que se lo pregunten a Verónica, que si pilla a la suya en ese momento... Tras este incidente embarcamos por fin en un avión que nos llevaría al mejor país del mundo. Emprendíamos por fin el viaje en el que llevábamos pensando desde 3º de ESO, el que llevábamos planeando un año, ese con el que llevábamos soñando varios meses.



Tras 8 interminables horas de “me duermo-no me duermo”, ver películas y jugar a las cartas (ahora que ya volvimos, puedo contar las cosas que no deberíamos de haber hecho) llegamos a mi ciudad natal, Newark NJ. Tras un viaje en el Air Train, un tren a NY Penn Station, un metro a 96th avenue y 7 interminables manzanas llegamos por fin sudados y cansados de tirar por las maletas al HI NY.
Nos acomodamos, nos duchamos citamos en una terraza, la cual tenía feas y obesas ratas.

Más tarde fuimos a una pizzería y tuvimos la increíble suerte de encontrarnos a la mujer barbuda en persona! Y nos habló! el/ella y su amigo que era un tanto... inculto ya que situaba a Galicia en Brazil...

A nuestra vuelta al albergue, después de comer fueron cayendo una por una todas como moscas... Las últimas en pie? Mariña, Ángela y Yo, aunque en escasos minutas también caeríamos en la tentación. Esa noche me dormí contemplando NY, como mejor se puede acabar el día?

sábado, 9 de octubre de 2010

Ornitorrinco II


Como ya se ha dicho en otra ocasión en este mismo blog, el ornitorrinco esta transpasando fronteras.

Primero fue en New York , cuando en el museo del MOMA se escucho, a “pleno “ pulmón , una canción un tanto peculiar cantada por ciertos estudiantes del I.E.S. de Ames. Que la gente no piense que esto fue un escándalo, que nos pusimos a cantar la canción en el museo mientras que otra gente, más normal por cierto, observaba , admiraba y criticaba silenciosamente ciertas obras del museo; sino que aprovechamos que en medio de una especie de hall había un micrófono por el que cualquier visitante del museo podía gritar , ya que era una especie de homenaje a la obra “El grito". Fue así como aprovechamos la ocasión de entonar la ya entonces famosa canción.

Una vez en New Orleáns, esta canción se dio a conocer en la fiesta de bienvenida que los americanos nos hicieron el pasado sábado. No me acuerdo, o no me quiero recordar cómo surgió, pero de repente estábamos la mitad de nosotros en frente de nuestros amigos americanos, que sentados en un sofá , escuchaban atentamente cómo cantabámos el ornitorrinco. En los primeros cinco minutos no pararon de reír. Luego, cuando ya no les quedaban más fuerzas para reírse, nos pidieron que la volviésemos a cantar. No les costó mucho convencernos. Volvimos a cantarla, sólo que esta vez éramos más. Volvieron a reírse un rato bastante largo y nos dijeron que teníamos que cantar la canción en la asamblea, que es una especie de reunión a la que todo el instituto asiste cada semana en el salón de actos, bastante más grande que el nuestro por cierto.

Nosotros les dijimos que por supuestísimo que no, pero ellos insistieron tanto que dijimos que sí , pero con una condición: que ellos se aprendieran la canción y que la cantaran con nosotros en la asamblea. No di credito cuando dijeron que sí, que necesitaban que les enseñásemos la letra. Así que cogimos un papel, un boli y… hasta Mrs Quimbay se puso a bailarla y cantarla!

Aunque finalmente no pudimos cantarla en la asamblea debido a que no hubo el tiempo suficiente, si que tuvimos la oportunidad de aprovechar nuestras presentaciones en las clases de español para enseñarles la canción a todos los niños americanos que quisieran aprenderla. Así que Xiana, Mariña y yo hicimos lo propio y nos pusimos delante de dos clases a cantar el ornitorrinco, luego les escribimos la letra y finalmente lo cantamos con todos ellos!

Incluso hoy , en las presentaciones para los más pequeños , la canción tuvo su minuto de gloria. Así que ya sabéis, ni canción del verano, ni jazz, ni nada… Aquí lo que se lleva es … EL ORNITORRINCO!

Ornitorrinco ornitorrinco,
Ornito, ornito, ornito, ornito, ornitorrinco,
Menospreciado durante siglos
Por ser el único mamífero con pico.

Que no tiene alas,
Y pone huevos,
Y hay que viajar a Australia para conocerlo…

ORNITORRINCO, ORNITORRINCO…!

jueves, 7 de octubre de 2010

Historia, cultura y arte.

El martes 4 fue el día que presentamos nuestros trabajos y a decir verdad fue bastante mejor de lo que esperaba.

Los afortunados o desafortunados alumnos de la Ms. Tiniacos no pudieron escucharla puesto que tenían examen.

En clase de Ms. Davis si que hicimos la presentación y fue muy gracioso ver la cara que ponían, tanto los alumnos como la profesora, en el apartado de arte y arquitectura cuando les decíamos que hay una muralla romana, una iglesia... y en el de cultura cuando dije que muchos peregrinos llegaban a Compostela después de andar muchísimos quilómetros.

Cuando terminamos nos hicieron preguntas sobre las diferencias entre España y New Orleans: los diferentes horarios, costumbres..., no entendían ni como eramos capaces de aguantar desde la 8 hasta la 3 sin comer más que un bocadillo ni, al solo tener clase por la tarde los lunes, que hacíamos desde que acababan las clases hasta la cena.

miércoles, 6 de octubre de 2010

¡Lo conseguimos!


Tras mucho suplicarle a Juan que nos llevara de nuevo al French Quarter, la zona que más nos gustó a todos, por fin lo logramos. Lo más gracioso es que lo conseguimos gracias a nuestra capacidad de enfrentarnos a las adversidades. Quién iba a decirles a los mejicanos del consulado que unos turistas españoles irían por ahi de visita. La charla no fue precisamente amena, pero las bolsas que nos dieron llenas de panfletos turísticos son maravillosas.

Después de unas cuantas compras por el French Market nos fuimos a degustar unos beignets, la cosa más rica que uno se pueda imaginar. Allí descubrí mis origenes ocultos brasileños (no acabo de entender que me vio el camarero que le hiciera pensar que soy brasileira).

Y por fin, el concierto de Dr.John. El ambiente impresionante, el parque estaba completamente abarrotado, tanto de gente como de tiendas. Y yo, pasando un rato de cotilleo con Einés disfrutando de buena música.

Para terminar volvemos al instituto en el tranvía, y a pesar de que parecía todo lo contrario, conseguimos llegar al instituto a la primera. Gracias Juan, en el fondo eres un buen guía.

Lo mejor del día, ¡por fin conseguí el negrito con el saxofón!

martes, 5 de octubre de 2010

Nueva Orleans: Fin de Semana



Bueno, el fin de semana fue bastante interesante y divertido, pero antes de comenzar a hablar de él (vais a tener que aburriros un poco más) debemos empezar con el día anterior y uno de mis favoritos a nivel personal: el viernes.

El viernes fue un día de clase más o menos normal. Tuvimos una reunión con un profesor llamado Mr Butterman (lo sé, el nombre puede sonar ridículo para aquellos que saben inglés, pero no estamos aquí para insultar y/o meternos con nadie) que nos hizo una presentación sobre Nueva Orleans, la Laura Plantation (que veremos esta semana) y sobre un pirata cuyo nombre, desafortunadamente, no recuerdo.

Como niños



Por fin llega el día de nuestra exhibición de sabiduría delante de los niños pequeñitos. Y como no, tenemos que dejar quedar bien a nuestro país. Para ello procedemos a cocinar tortilla en un hornillo electrico. Y menos mal, sabia inocencia, a los niños les encantó. La tortilla no era la mejor que probé en mi vida, pero no fue culpa de los cocineros, ellos lo hicieron genial (con quemaduras incluidas).

Despues nos toca demostrar nuestras habilidades como payasos de turno, algo que bordamos. Nosotros bailando y cantando el ornitorrinco y canciones de palmas y los niños mirándonos como si estuviésemos como cabras. Jamás pensé que me avergonzaría de mis actos delante de un niño pequeño, pero así fue. Pero lo mejor de todo es que no me importa, por que va a ser uno de esos recuerdos que no se borran en la vida y que te hacen sonreir al recordarlo.

Capitanes América


Estar aquí es como vivir en una burbuja. Como dentro de una película o una imaginación...

Miramos ahora las fotos del vuelo Coruña-Madrid y es como quien dice "Dios mío, la de años que hace de esto".

Creo que ahí llueve mucho, desde nuestra burbuja no lo sabemos, ya que estamos demasiado ocupados haciendo tortilla, viendo entrenamientos de animadoras, partidos de fútbol americano y comiendo snowballs y crepes.

Como un buen día dijo Jesús, ME GUSTA AMÉRICAAAA.

Y no, no tengo ni idea de cómo subir fotos a esto :) [nota del editor: la foto la subí yo (x_x), no es que Paula sea una trenca]

Tarde de fútbal



El viernes 23 asistí a mi primer partido de fútbol americano Newman contra un equipo del que no llegué a saber el nombre, pero que según decian era bastante bueno.

Fuimos en bus por unas carreteras horribles,estaban tan llenas de vaches que parecia un simulador (no esagero) por lo que tardamos una hora en llegar.

El partido empezó a las 7 con una oración, un minuto de silencio y el himno durante el cúal la gente se puso acantar con la mano sobre el corazón y claro está se puso de pie.

El partido empezo bastante bien, los de Newman marcaron touchdown y todo la grada se emocionó. Por ser mi primer partido los de Newman jugaron realmente mal (o eso era lo que decian los espectadores), en el segundo tiempo iban perdiendo por 10 y esto siguió así hasta al final que perdieron por 18. Ante esto es normal animadoras, que aunque lo icieron muy bien, poco pudieran hacer por animar a los seguidores.

Pero todo esto valió para algo puesto que de 3 horas de partido saque que un touchdown son 6 puntos.

A suxerencia de Paz



Hoxe, á hora de xantar, cruzámonos a Paz e estivemos a falar un bo rato con ela. Comentoume:

- E por que non subes ao blog "o video"?

- Que video?

- O de Dancing in Central Park.

Tortillas!



Hoy Einés, Marta y yo hicimos cuatro tortillas para los niños del Lower School. Nos prepararon un aula-cocina, y ya nos habían pelado las patatas y las cebollas (espero que no hayan sido los niños...)

La primera tortilla nos salió un poco sosa. La segunda, era de cebolla y la hizo Einés. Si, también nos trajo problemas: la cocinera (qué raro) se quemó el dedo cogiendo la sartén por donde no se coge... La tercera nos salió muy bien, tanto de apariencia como de sabor, pero nos la comimos los españoles sin querer. Luego ya no nos volvió a salir una tan bien.

Después tuve que acompañar a la cocinera lesionada a la enfermería, donde le dieron un gel y hielo (mamá de Einés: non te preocupes, que xa sabes que a Einés sempre lle pasan cousas deste estilo - agora todo vai ben).

Creo que a la mayoría de los niños les gustó la tortilla. Si no les gustó seguro que lo pasaron bien charlando con nosotros.

lunes, 4 de octubre de 2010

Ornitorrinco


Del mismo modo que existe inevitablemente una canción del verano, este viaje ha estado marcado por una insistente sintonía. No, no se trata de un blues, ni de un standard de jazz, ni siquiera de una melodía de cualquiera de las múltiples Bands que pueblan las calles o de un Cajun Tune...

No, como si saliese de la delicada pluma de Georgie Dann, a.k.a. "Summer song King", El Ornitorrinco ha tomado las calles y nos persigue allá donde vamos.

Hoy para empezar ya ha formado parte de la materia obligatoria del Isidore Newman... Y esto es sólo el principio. No me extrañaría que pronto se incorpore al repertorio de alguno de los músicos locales. Sería genial escuchar a la Rebirth Brass Band o a Dr. John haciendo una versión de este tema...

En fin, así es como funciona la música popular, como el líquido.

domingo, 3 de octubre de 2010

Who Dat Nation?



Hoy como cada domingo desde hace un mes, había partido de fútbol americano en la ciudad y algunos tuvimos el privilegio(o la suerte) de poder asistir en vivo y en directo al partido de la NFL entre los Saints de Nueva Orleáns y los Panthers de Carolina.

Sunday with the Saints



Supongo que la foto ya lo dice todo, pero de todas formas lo diré: Hoy fue el partido de los Saints y ganaron!

Hoy muchos de nosotros ni tomamos el “breakfast” ni el “lunch” tomamos un “brunch” algo así como un gran desayuno americano al medio día.

NOLA PSP (perfect shopping saturday)



Pues Paz y yo también tenemos vida fuera de Isidore Newman y Stephanie Davis, una de las profesoras de Lengua Española, nos preparó una intensa sesión de sábado por la mañana en Magazine Street, la calle de compras más maravillosa de New Orleans. Eso sí, es, sin exagerar nada, kilométrica!

Sun-day



Este Domingo Hannah y yo fuimos a navegar por el lago Pontchartrain, en el yate de una amiga. Me presentaron, según ellos, el sueño americano. Es decir, ir en barco tomando el sol y comiendo pollo frito! Desde el lago hay muy buenas vistas de New Orleans, especialmente del skyline de los rascacielos. Como hacía bastante viento, volvimos pronto y fuimos a probar helados de sabores raros.

El barrio donde vivo, The Garden District, es muy diferente al resto de la ciudad.

Fin de semana á americana



O sábado espertei ás 10, tomei o almorzo e dirixinme ao French Quarter. Reuninme no Café du Monde con algúns dos meus compañeiros e os seus host students, e tomamos beignets e café. Posteriormente, dimos unha volta pola cidade e paramos nalgunhas tendas para mercar algún souvenir. Comemos nun mexicano: Felipe's.

Who dat!



Tras pasar todos estos días preguntándome que demos quería dicir iso de "who dat", aqui en NO está por todas partes, camisetas, bandeiras... Por fin o descubrín!! "Who dat" é o canto dos Saints, o equipo de fútbol amerciano de NOLA que gañou a Superbowl o ano pasado. Aqui son coma unha especie de heroes... O canto completo é así: "Who dat sayin dey gonna beat dem Saints?"

E vos preguntaredes por que decido eu falar de football agora... pois porque hoxe é domingo e hai partido dos Saints. O pai da miña rapaza regaloume unha gorra, que di que teño que levar posta, outros recibiron camisetas... e estamos todos listos para a experiencia!!! Uns cantos ímonos xuntar nunha casa para velo e outros teñen a sorte de que os levan o estadio.

sábado, 2 de octubre de 2010

BUSCANDO A WALLY




Aquí estamos, en Times Square, no mismiño corazón de New York! Alguén é quen de atopar a Juan-Gil? Si, si, está aí! E para quen non lle quede claro: a foto é do día 25...

viernes, 1 de octubre de 2010

Nueva Orleans: Días 1 y 2



Bueno, aquí estamos comentando nuevamente nuestra nueva vida en Nueva Orleans. El primer día fue muy interesante. Fui a las clases con Camille, y dimos Química, Historia, Español y Geometría.

Ese día conocí a mucha gente, aunque lo siento pero no recuerdo la mayoría de los nombres. A la última hora tuvimos libre (sí, ellos tienen de cada tres horas una libre) y fuimos a la biblioteca, donde intenté conectarme a Internet solo para comprobar que nos estaba bloqueado ¡Menudo chasco!

New Orleans: Día 0



El día fue genial, aunque empezase fatal.

Todo fueron complicaciones por la mañana, y parecía que el universo no quería que llegásemos a la gran ciudad de Nueva Orleans (referido a partir de ahora como NO). La gente llegó algo tarde, tuvimos que esperar por el siguiente metro porque el primero estaba realmente lleno... Y, una vez llegados al avión, no quedaban sitios para colocar las bolsas de mano, por lo que ya me veis a mí, con mi mochila de viaje y mi portátil en un pequeño asiento del avión. Si llego a estar en el medio o en la ventana en lugar de en el pasillo acabaría muriéndome.

En fin, al llegar aquí tuvimos que esperar durante bastante tiempo, más de una hora. Yo, con el hambre que tenía y solo la pude saciar con una bolsa de Doritos y un Nestea grande de las máquinas que encontré justo cuando llegaron a recogernos, ¡una bendición!

jueves, 30 de septiembre de 2010

Musica en New Orleans



Na nosa visita ó French Quarter, ademais de tomar uns "beignets" no Caffé du Monde, tamén tivemos a oportunidade de escoitar boa música polas rúas.

Por todos os sitios polos que camiñabamos había alguén cantando ou tocando algún instrumento, o que conseguía crear un ambiente moi agradable para pasear e disfrutar da cidade.

Dende o primeiro momento en que chegas a New Orleans daste de conta que é unha cidade moi achegada a música, bandas tocando nas rúas, concertos...

JUST HERE, JUST NOW...

Ehh!! Que é isto? Pasaron moitas cousas que aínda non apareceron no blog! Vaaaale, xa sei que tamén é a primeira vez que eu escribo... Que conste que os trasnos da informática non mo permitían! Agora xa comecei, e a ver se xa non hai parada...

De feito, escribín o parágrafo anterior onte á noite, e... ata aí cheguei! Non o puiden publicar, porque internet volveume fallar. Así que, sorry, tratarei de participar máis, pero non podo asegurar nada.

1 CUMPLEAÑOS, 4 TARTAS...


Mis 16 años empezaron con un “¡HAPPY BIRTHDAY!”a las 7 de la mañana del 29 de septiembre, ese “HAPPY BIRTHDAY” fue repetido (eso sí, en idiomas diferentes y con toda clase de pronunciaciones) durante todo el día. Dreda (mi chica de intercambio) me despertó con regalos a las 7 de la mañana y me llevó a desayunar una tarta de chocolate con nueces a una cafetería.

3º e 4º día en Nova Orleáns



3º día xa. 7 da mañá, xa coma de costume, esperto. Dúchome, e almorzo. Lévanme á escola, e tras unha pequena reunión, saímos para ir esperar o bus que nos levará ao French Quarter. Agardamos, agardamos, e volvemos agardar. Despois dunha longa espera, o bus amarelo aparece. Entramos.

Music, fun & food in the French Quarter



Hoxe tocou visita ao French Quarter, un dos barrios máis antigos da cidade. O ambiente é moi animado, cheo de músicos na rúa tocando e incluso vimos uns bailaríns de swing!! Toda a cidade é unha mestura de culturas que lle dan unha persoalidade orixinal, por iso NOLA é diferente a calqueira outra cidade. Despois de tomar uns deliciosos "beignets" (unha especie de bolos fritos) no "Caffé du Monde" paseamos por alí e vimos a catedral de St. Louis, que aos americanos lles parece "antiga", e o mercado. Leváronnos a comer ao "Red Fish", un restaurante onde puidemos probar os pratos tradicionais, por exemplo a Po-Boy, un bocata de gambas picante, riquísimo!! Aqui teño que facer un inciso para dicir que a miña familia levoume onte a cear a un bar de seafood e tomei alligator (caimán) frito!! Foi toda unha experiencia, encantoume.

Despois fomos a un simulador IMAX no acuario e de volta para o instituto.
Estamolo pasando xenial, e coa familia cada vez mellor!!! Acaba de chegar o pai de traballar e trouxome unha gorra dos Saints!!! Son todos moi simpáticos e en fin, todo está a sair moi ben.

Sen dúbida a cidade é única e ten moito que ver, maña será outro día... á conquista de New Orleans!

Tablón de anuncios


Este viernes día 1 (mañana) tenéis que asistir todos/as a la clase que impartira el Profesor Michael Batterman sobre la plantación Laura y sobre el parque Jean Lafitte. La presentación tendrá lugar a las 9h00 en el aula 222 en la segunda planta del edificio Saratoga.

El lunes día 4 a las 10h18 tenéis que hacer las presentaciones en las clases de Español. En los "folders" que se os entregaron está la plantilla con las horas y las aulas.

El martes día 5 serán las explicaciones en la Lower School... La lectura para los niños, la tortilla... Para que nos lleven a las aulas nos encontraremos en el Saloon de Myriam Quimbay (edificio Valmont aula 328).

Para cualquier duda podéis buscarme en el instituto o enviarme un mail...

Adeus New York, Ola New Orleans. Uns primeiros días de película.



6 da mañá, érgome a toda présa e dúchome. Vou ao Dunkin Donuts. Tomo un muffin, un café e un zume de laranxa. Saímos do hostal rapidamente. Entramos no metro. Imos a Penn Station. Chegamos, entramos nun tren que nos levará ao aeroporto de Newark, colocamos as maletas. Pero non se move. Esperamos. Esperamos, os minutos pasan. Avariado. Saímos, apresurados coas nosa equipaxe e cambiamos de tren. Permanecemos á espera uns 15 minutos. E, por fin, arranca.


miércoles, 29 de septiembre de 2010

The American way of life in NOLA.

Isidore Newman High School

Primeiro dia de "clase"... como nas peliculas. O instituto e enorme e ten todo o imaxinable, ximnasio, pisicina, galeria de arte... A primeira hora tivemos unha pequena reunion e tour polos edificios e despois cada un marchou coa sua companheira. Lynne, a rapaza que me acolle, tivo por exemplo clase de fotografia, onde fan o "yearbook" (anuario) e en ingles estiveron lendo Hamlet.


Tactical Advices para New York


Tras la experiencia de cruzar Manhattan en un grupo de 20 personas estás son algunos "tips" que pueden ser de utilizadad a los compañeros (profesores/alumnos) que se animen a visitar la ciudad en el futuro.

Advice 1: Transporte del aeropuerto al albergue y vicebersa

Aunque está muy bien conocer y recorrer el underground de NYC, hacerlo en grupo de 20 después de un viaje de muchas horas y cargados con una inmensa montaña de maletas no es quizás la mejor idea. Hay servicios no excesivamente caros que te lo ponen más fácil.

martes, 28 de septiembre de 2010

Primera tarde en New Orleans

Fue increible! Primero el entrenamiento de las animadoras, todas venían a saludar y a preguntar cosas y luego al ensayo del musical Hairsprair hasta las nueve (en el descanso tomé shushi por primera vez).

Aquí también venía todo el mundo a saludarme. Con tanto saludo es normal que no me acuerden los nombres de la gente pero todos fueron muy simpáticos.

Tienen una casa increible, es muy grande y la decoración parece sacada de una película (un montón de cojines, cortinas enormes...)y tienen un perro precioso que no para de jugar conmigo.

Como en las pelis

Primer día en Nueva Orleans. Nos montamos en el bus escolar, el de las pelis. Aparecen las primeras casitas de madera, también como las de las pelis, y yo acordándome de mi madre, a la que tanto le gustan. Todo parece ficción, pero no, es real!

Para continuar con todos estos pedazos de vida Americana, tenemos la suerte de presenciar uno de sus grandes espectáculos, las animadoras! Giros, saltos, volteretas y todas las acrobacias que uno se pueda imaginar. Qué espectáculo!

La gente, encantadora. Nos acogen con alegría y amabilidad y hacen que todo sea mucho más fácil. Somos el centro de atención. Todo son preguntas para nosotros, y cómo no, tiene que salir el tema del fútbol! La verdad, todo va como la seda de momento. Ojalá siga así.

Además, por fin comida casera. Qué bien sabe y cuanto se echa de menos cuando una no la tiene!

lunes, 27 de septiembre de 2010

New York: So far and so close



Nueva York es una ciudad llena de contrastes por todas partes. Tanto en el buen como en el mal sentido, comenzando con los edificios. Puedes encontrarte un increíble rascacielos al lado de una iglesia, o un pequeño jardín entre montones de edificios enormes. También existe contraste entre las personas. Puedes encontrarte a gente muy diferente en cuanto a religión, raza y gustos se trata. Tanto gente extremadamente seria como a otra que canta por la noche en Central Park: ambos están ahí. El contraste más peligroso, sin embargo, es el de las temperaturas. Las tiendas neoyorquinas tienen al aire acondicionado siempre puesto, y fuera (y en el metro, que también es una locura) hizo mucho calor. Por ello las temperaturas cambian drasticamente, y no hay nada que puedas hacer para remediarlo más que ir con ropa de abrigo y de verano al mismo tiempo.


Las nubes se ciernen sobre el horizonte

09h30 de la mañana. Todos deseando comenzar un nuevo día con nuevas excursiones. Salimos del hotel. Diluvia. Paraguas de 3$ en mano (alli fue donde empezaron, pero terminaron en la basura, con varillas al aire incluidas). Nos dirigimos a ver la Estatua de la Libertad, pero no vemos mas que el mar que podríamos recorrer en 4 pasos.

La lluvia sigue cayendo, nuestros planes se van torciendo, pero de pronto una luz brilla en el horizonte. Vamos a subir al Empire State. No vemos nada, excepto cuando las nubes responden a nuestras plegarias, y es uno de los mejores momentos del día. Por fin vemos lo que queríamos ver, y es una experiencia fantástica. A partir de ahi todo empieza a ser como debería ser, genial.


Lo pasamos como enanos!!



Pasamos una gran tarde en la tienda oficial de la NBA. Jaime, Jesus y yo nos compramos dos camisetas cada uno; una los tres igual (la oficial de la NBA)y luego cada uno se compró la camiseta de el equipo de sus jugadores favoritos.

Yo me compré la camiseta de los Hornets para causar una buena impresión a ver si es más fácil hacer amigos xDD

NBA store. Parte 2



Ayer Chusa, Xurxo y yo fuimos a la NBA store para coger alguna cosa y ver el ambiente que había allí. Lo que no sabíamos es que nos encontraríamos ante el santuario de todos los aficionados a este deporte. Era como un templo en el que se adoraban a Dioses del basket como Jordan, Pipens, Malone, Bird, Bryant...

Había de todo; fotos, carteles, cuadros, bustos... Y, por supuesto, todo sobre la Liga norteamericana de baloncesto 8 camisetas, sudaderas, pantalones, videojuegos...

Nos lo pasamos tan bien que aún seguíriamos en el mini museo de aquella tienda suprema. Fue como vivir un sueño.

Buff... flipante!!!

Singing in the rain... bye,bye New York!!

Hoxe tivemos cambio de plans grazas a nosa coñecida (e non precisamente "querida") chuvia. O plan inicial era ir a Liberty Statue, pero a auga caia a chuzos e o primeiro que fixemos nada máis sair do hostal foi mercar uns paragüas de 3$ na grocery de enfronte...

Xa equipados para afrontar este clima neworquino tan cambiante, marchamos en metro a Wall Street. Camiñamos ata Battery Park e finalmente decidimos non coller o ferry e ver a estatua ao lonxe, envolta nunha néboa que lle daba un aire un tanto misterioso. As chicas dedicámonos, como non, a cantar under de rain.


NBA Store. Parte 1



Na nosa visita o NBA store compramos camisetas co logo da NBA, esa silueta en branco sobre fondo vermello e azul tan caracteristica dos deportes americanos.
A silueta pertence a Jerry West, xogador carismático dos Ángeles Lakers da década dos anos 60 e 70.
Despois da sua retirada como xogador, foi contratado como adestrador e mais tarde como vicepresidente executivo dos Lakers, conseguindo fichar no seu equipo a xogadores tan importantes pra o baloncesto actual coma Kobe Bryant ou Shaquille O'Neal.

Día 4º



O luns foi o noso derradeiro día en New York. Erguémonos, duchámonos, almorzamos e saímos á rúa. O noso plan era coller un ferry e visitar a Estatua da Liberdade, mais, debido á chuvia, isto non se puido levar a cabo. Así, tivemos que decidir como aproveitar ese día. As ideas eran moitas: visitar o Empire State, ir ao Metropolitan Museum of Art, ir facer compras a Macy's... Finalmente a nosa decisión foi tomar un metro que nos levaría a Wall Street. Dende alí, camiñamos á terminal de ferry, e contemplamos a fermosa Estatua da Liberdade.


domingo, 26 de septiembre de 2010

Apples



No Museo de Historia Natural estivemos vendo todas as pedras, rochas e minerais que había alí con moito detalle. Queriámolas todas :D

Despois camiñamos a Central Park, e fomos ó lugar onde asasinaron a John Lennon, Strawberry Fields. Collemos algo para comer por alí, e Einés e máis eu comemos unha "apple and cinnamon muffin" cunha pinta un tanto rústica que estaba increíblemente deliciosa. Falando de mazás, por fin puidemos visitar e sacarnos unha foto diante da Apple Store, a do cubo de cristal!!!

I want to wake up in a city that doesn´t sleep...



Xa levamos tres días e ímoslle collendo gustillo a esta cidade que non durme... Lanzados Á conquista da gran mazá xa temos unha colección considerable de peripecias e momentos que quedan para a historia!!!

O sábado estivemos paseando polo Soho e facendo comprillas e pola tarde fumos ao MoMA. A tardiña marchamos a Times Square e as risas estiveron aseguradas coa visita ao M&m´S World, onde hai mil cousas de M&M´s, dende estatuas da liberdade ata tazas e unhas enromes torres de M&M´s!! O seguinte foi retorno a infancia, cando entramos en Toys´r´us, cunha noria dentro!! Mercamos un bicho que se chamaba Timo e semellaba moverse só... o caso e que os dependentes ríanse de nós por mercalo, e é que o bicharraco era un timo de verdade, movíase cun fío... quedamos coma parvas, pero aínda pasamos un bo rato.

New York New York

Pues aquí estamos tres días después... Nuestra primera parada en EEUU, la ciudad que nunca duerme, la gran manzana, Gothan, "The City So Nice, They Named It Twice"... Vamos New York.

Y para situarnos un pequeño video...